Korkma, sönmez bu þafaklarda yüzen al sancak
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yýldýzýdýr, parlayacak!
O benimdir, o benim milletimindir ancak!
Çatma, kurban olayým, çehreni ey nazlý hilal!
Kahraman ýrkýma bir gül... ne bu þiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarýmýz sonra helal.
Hakkýdýr, Hakk'a tapan milletimin istiklal.
Ben ezelden beridir hür yaþadým, hür yaþarým;
Hangi çýlgýn bana zincir vuracakmýþ? Þaþarým!
Kükremiþ sel gibiyim, bendimi çiðner, aþarým.
Yýrtarým daðlarý, enginlere sýðmam, taþarým.
Garbýn âfâkýný sarmýþsa çelik zýrhlý duvar.
Benim iman dolu göðsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasýl böyle bir imaný boðar,
'Medeniyyet!' dediðin tek diþi kalmýþ canavar?
Arkadaþ, yurduma alçaklarý uðratma sakýn;
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsýzca akýn.
Doðacaktýr sana va'dettiði günler Hakk'ýn,
Kim bilir, belki yarýn, belki yarýndan da yakýn.
Bastýðýn yerleri 'toprak!' diyerek geçme, taný!
Düþün altýndaki binlerce kefensiz yataný.
Sen þehid oðlusun, incitme, yazýktýr, ataný.
Verme, dünyâlarý alsan da bu cennet vataný.
Kim bu cennet vatanýn uðruna olmaz ki feda?
Þühedâ fýþkýracak topraðý sýksan, þühedâ!
Câný, cânâný, bütün varýmý alsýn da Hudâ,
Etmesin tek vatanýmdan beni dünyâda cüdâ.
Rûhumun senden ilahî, þudur ancak emeli:
Deðmesin ma' bedimin göðsüne na-mahrem eli!
Bu ezanlar-ki þehâdetleri dinin temeli-
Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli.
O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taþým.
Her cerîhamdan, Ýlâhi, boþanýp kanlý yaþým,
Fýþkýrýr rûh-ý mücerred gibi yerden na'þým;
O zaman yükselerek arþa deðer belki baþým!
Dalgalan sen de þafaklar gibi ey þanlý hilâl!
Olsun artýk dökülen kanlarýmýn hepsi helâl.
Ebediyyen sana yok, ýrkýma yok izmihlâl;
Hakkýdýr, hür yaþamýþ, bayraðýmýn hürriyet,
Hakkýdýr, Hakk'a tapan milletimin istiklâl!
